„Godzina osiemnasta. Wpadam do mieszkania. Zdejmuję buty, kurtkę. Wchodzę do pokoju. Zaglądam do kuchni, gdzie moja narzeczona stoi przy garach i miesza makaron do spaghetti. Podchodzę, całuję ją w szyję. — Kurwa, taki tłok był w metrze, że ledwo można było oddychać — powiedziałem zasiadając przy kuchennym stole. — W dodatku jakiś kutas zrzygał się na ludzi. — Pijany? — zapytała odcedzając kluski.”
Marius Zabinski od wielu lat mieszka i tworzy w Brukseli. Ma na koncie wiele wystaw w prestiżowych galeriach m.in. Paryża, Nowego Jorku i Monte Carlo. Jest laureatem nagrody na X Biennale Sztuki we Florencji w 2015 roku. Jednak oprócz sukcesów komercyjnych, najważniejsza w malarstwie Zabinskiego jest oryginalność malarskiego stylu i bogata symbolika jego prac.
W jego pracach przewijają się motywy znane z nauki, sztuki, historii i kultury. Mamy aluzje do świata gier komputerowych, kubizmu, surrealizmu, pop artu, ekologii, wielkich wynalazków i nowoczesnych technologii. Rafał Szczytko nie jest dla rzeczywiśtości zbyt surowy. Nie ocenia jej, nie moralizuje.
Wszystko tu jest oszczędne, skrótowe i minimalistyczne, nie pozbawione jednak kolorystycznych harmonii i kompozycyjnej płynności. Jej obrazy nie są odrealnione, czy odhumanizowane. To nie jest suchy abstrakcjonizm. To opowieść o ludzkim bycie zakorzenionym w nowoczesnych technologiach — o człowieku online, podłączonym do kroplówki TV i mediów społecznościowych 24 godziny na dobę.
Rozważania nad dorobkiem malarskim Piotra Pasiewicza, należy rozpocząć od prostej konstatacji — mamy do czynienia z twórczością niekomercyjną. To nie pop art. To malarstwo elitarne intelektualnie, nie mające nic wspólnego z ludzką rzeczywistością. To obrazowanie stanów materii. To metafizyka w czystej postaci.
Choć zapisał się w historii polskiej awangardy w latach 80-tych, jako współtwórca ruchu Totart i takich programów TV jak niezapomniane „Dzyndzylyndzy”, „Brzóska Show”, „Lalamido”, „Pętla czasu” i inne, nie jest jedynie charyzmatycznym performerem — jest znakomitym rysownikiem o nieprzeciętnej wyobraźni, doskonale opanowanym warsztacie twórczym i zabójczym poczuciu humoru.
Czasy nużacego tradycjonalizmu w malarstwie należą już do przeszłości. Nowoczesna sztuka to czysta energia i emocje — to walka na śmierć i życie o przykucie uwagi odbiorcy. To obrazy Wojciecha Bąbskiego, który w harmonijny sposób tworzy na płótnie wizję człowieka nowych technologii.
Jasna paleta barw jest jak kieliszek szampana w dłoni pięknej kobiety. Mocna czerwień ust to flamenco w trakcie karnawału. Jako podkład do obrazów malowanych farbami akrylowymi, artysta często używa oryginalnych gazet i czasopism, co wywołuje „prasowy” efekt realizmu. Oto pop art — w najlepszym znaczeniu tego słowa.
Claudio miksuje ze sobą wszystkie dostępne gatunki sztuki wizualnej. Jest improwizatorem. Efektem końcowym jest „kolażowe” uchwycenie sensu pokrętnej ludzkiej natury.
Te prace oglądane z większej odległości, dzięki niezwykłej precyzji wykonania i bogatej fakturze, dają złudzenie obrazów olejnych. Intrygujący jest brak u wielu portretowanych osób twarzy — jakby artysta mówił nam, że człowiek już dawno stracił swoją indywidualność.
Neonowa czy „komputerowa” kolorystyka jest bezkompromisowa. Ekscytujące są zwłaszcza luźne elementy kompozycji o symbolicznym znaczeniu np. odbiorniki TV.
PS we właściwych rękach to źródło wizualnych orgii, wprost zwalających z nóg swym oszałamiającym, nieziemskim pięknem.
Tomasz Trafiał robi wszystko, aby obrazy, które cyfrowo komponuje, na długo pozostawały w pamięci wyrobionego artystycznie odbiorcy, ponieważ nie jest to twórczość „łatwa, lekka i przyjemna.”
Nowym pokoleniom artstów malarzy nie pozostało już wiele do odkrycia lub zburzenia. Muszą sami szukać drogi do własnego rozumienia świata.
Oto kolejny Hiszpan, który nie boi się prowokować na granicy prawa ciesząc się uwielbieniem ponad 2,5 mln fanów na Facebooku,
Jako pierwsi w polskim Internecie, prezentujemy obrazy światowej sławy malarza urodzonego w Warszawie — prawie zupełnie nieznanego w Polsce.
Wystarczy włączyć tryb pełnoekranowy, by przenieść się do świata radości i rozkoszy.
Szczegóły na temat jego życia nie są jasne. ROA jest belgijskim artystą, który zdobył mocną pozycję w świecie street art-u, tworząc charakterystyczne malowidła dzikich zwierząt i ptaków.
„Najpiękniejsza chwila to ta gdy stoję przed białym, czystym podkładem. „
„Tak jak prawdziwy mężczyzna pod koniec życia nie jest w stanie policzyć kobiet, które miał, tak ja nie jestem w stanie policzyć swoich plakatów” — Andre Krayewski