Z wykształcenia plastyk, wystawiennik, ceramik. Z zamiłowania kreator światów. Wolnomyśliciel, wegetarianin, pacyfista. Uprawia malarstwo olejne, grafikę, ilustracje, komiks, satyrę, koncept art i recycling art. Czasami coś napisze, czasami coś powie. Mieszka w Milanówku. Chętnie podejmie się twórczej, satysfakcjonującej, dobrze płatnej pracy.
Jesteśmy w pustym pokoju pogrążonym w mroku. Nagle ktoś zapala światło i naszym oczom ukazują się surrealistyczne postacie, przeżywające ludzkie dramaty. Wyglądają jak kukiełki, albo szmaciane królewicze i nigdy nie wyzwolili się ze smutku dzieciństwa. Nigdy nie przestały szukać swojego przeznaczenia.
Często mówi się, że sztuka powinna służyć tworzeniu piękna. To bardzo szczytna idea, ale nie zapominajmy, że „piękno” może przejawiać się w różnych formach. Walka z ludzką głupotą i niesprawiedliwością też jest „piękna”. Prawda choć boli i piecze jest potrzebna ludziom jak tlen. Joe Webb dostarcza nam dawkę tlenu w formie mocnego, artystycznego przekazu. Twórca kiedyś wspomniał, że jego kolaże są celowo wykonane prymitywną techniką, ponieważ sztuka powinna „mówić” tym samym językiem co zwykli ludzie.
Jej styl jest odbierany przez wielu ludzi jako niepokojący i ciężki. Absolwentka ASP w Gdańsku. Aktualnie rezydująca w Luksemburgu. Dawniej pod szyldem studia Negation — dziś pod własnym nazwiskiem, projektująca piktogramy i typografię. Doceniona w kraju i zagranicą.
W 1966 roku, bez znajomości języka angielskiego, ale ze znanym w Polsce nazwiskiem, wyjeżdża do Londynu, gdzie udaje mu się zrobić błyskotliwą karierę.
Niektóre z prac Steve’a mogą szokować. Jego najbardziej znanym dziełem jest proekologiczna animacja „Man”, która „zaliczyła” miliony odsłon na YouTubie.
Marius Zabinski od wielu lat mieszka i tworzy w Brukseli. Ma na koncie wiele wystaw w prestiżowych galeriach m.in. Paryża, Nowego Jorku i Monte Carlo. Jest laureatem nagrody na X Biennale Sztuki we Florencji w 2015 roku.
W jego pracach przewijają się motywy znane z nauki, sztuki, historii i kultury. Mamy aluzje do świata gier komputerowych, kubizmu, surrealizmu, pop artu, ekologii, wielkich wynalazków i nowoczesnych technologii.
Wszystko tu jest oszczędne, skrótowe i minimalistyczne, nie pozbawione jednak kolorystycznych harmonii i kompozycyjnej płynności. To opowieść o ludzkim bycie zakorzenionym w nowoczesnych technologiach — o człowieku online, podłączonym do kroplówki TV i mediów społecznościowych 24 godziny na dobę.
Rozważania nad dorobkiem malarskim Piotra Pasiewicza, należy rozpocząć od prostej konstatacji — mamy do czynienia z twórczością niekomercyjną. To nie pop art. To malarstwo elitarne intelektualnie, nie mające nic wspólnego z ludzką rzeczywistością.
Choć zapisał się w historii polskiej awangardy w latach 80-tych, jako współtwórca ruchu Totart i takich programów TV jak niezapomniane „Dzyndzylyndzy”, „Brzóska Show”, „Lalamido”, „Pętla czasu” i inne, nie jest jedynie charyzmatycznym performerem.
Czasy nużacego tradycjonalizmu w malarstwie należą już do przeszłości. Nowoczesna sztuka to czysta energia i emocje — to walka na śmierć i życie o przykucie uwagi odbiorcy. Ten efektowny obraz powinien się nazywać „Ecstasy”,
Jasna paleta barw jest jak kieliszek szampana w dłoni pięknej kobiety. Mocna czerwień ust to flamenco w trakcie karnawału. Jako podkład do obrazów malowanych farbami akrylowymi, artysta często używa oryginalnych gazet i czasopism, co wywołuje „prasowy” efekt realizmu. Oto pop art — w najlepszym znaczeniu tego słowa.
Claudio miksuje ze sobą wszystkie dostępne gatunki sztuki wizualnej. Jest improwizatorem. Efektem końcowym jest „kolażowe” uchwycenie sensu pokrętnej ludzkiej natury.
Te prace oglądane z większej odległości, dzięki niezwykłej precyzji wykonania i bogatej fakturze, dają złudzenie obrazów olejnych. Intrygujący jest brak u wielu portretowanych osób twarzy — jakby artysta mówił nam, że człowiek już dawno stracił swoją indywidualność.
Neonowa czy „komputerowa” kolorystyka jest bezkompromisowa. Ekscytujące są zwłaszcza luźne elementy kompozycji o symbolicznym znaczeniu np. odbiorniki TV.
PS we właściwych rękach to źródło wizualnych orgii, wprost zwalających z nóg swym oszałamiającym, nieziemskim pięknem.
Tomasz Trafiał robi wszystko, aby obrazy, które cyfrowo komponuje, na długo pozostawały w pamięci wyrobionego artystycznie odbiorcy, ponieważ nie jest to twórczość „łatwa, lekka i przyjemna.”
Nowym pokoleniom artstów malarzy nie pozostało już wiele do odkrycia lub zburzenia. Muszą sami szukać drogi do własnego rozumienia świata.
Oto kolejny Hiszpan, który nie boi się prowokować na granicy prawa ciesząc się uwielbieniem ponad 2,5 mln fanów na Facebooku,