Justyna Rojek-Linda reprezentuje pokolenie młodych-zdolnych. Finalistka konkursu Grand Press Photo 2019, 2018 i 2014. Artystka i fotoreporterka, która z wielkim powodzeniem dokumentuje kulturę, streets i wydarzenia polityczne z pierwszych stron gazet.
Lubuje się w pisaniu o przedmiotach codziennego użytku. Jego mistrzem jest Miron Białoszewski. Uważa, że spotkanie autorskie dziś, to takie nieoficjalne zaproszenie ziomka na piwo. Dla czytelnika pomału zaczyna brakować miejsca.
Miłość, wiara, wątpliwości egzystencjalne, degradacja pewnych tradycyjnych wartości, zachwyt jako wyraz pochwały istnienia. Fascynacja tym, co chore, schyłkowe, okrutne, skimming wyjałowionych języków kultury — to tylko recenzja książki Nekrotrip.
Przeglądając zdjęcia dziewcząt i kobiet zamieszczane zwłaszcza na Instagramie zastanawiam się, jaki jest obraz współczesnej kobiety. Jaki obraz serwujemy światu i sobie samym. My — kobiety kobietom. Czy nie wpadamy we własną pułapkę?
Maksymilian Tchoń poeta zabiera głos jako recenzent: mam tu garść pełną motywów literackich wpisanych w krąg tematów tabu. Za namową własnej stalówki, wstrzymuje deszcze a daje niebo.
Z przyjemnością przedstawiamy znakomitą fotografkę młodego pokolenia. Anna Kaleta czysto, mocno i subtelnie, rysuje obrazy za pomocą aparatu fotograficznego. I są to obrazy, którym warto się przyjrzeć dokładniej.
Tym razem coś krótkiego — uznany powieściopisarz Krzysztof T. Dąbrowski, zaprasza nas na cztery, szybkie literackie koktaile o smaku ironii, groteski i sarkazmu. Miejsce akcji: kraj nad rzeką Wisłą. To czytanie nie powinno cię zmęczyć.
Jednak najczęściej spoglądała na ludzi w samochodach stojących obok — pisze Beata Retmantowicz, autorka reporterskiego felietonu o pokonywaniu drogi w autach, które są jak nasze mieszkania. Żyjemy w nich i pracujemy.
Gdy świat się łamie wpół (…) zagarniamy co nasze. Bywamy wszystkim co święte, ale tylko od święta, czy raczej zwolnieni od przykrego obowiązku miłości zajmujemy się już tylko kolekcjonerstwem przyrdzewiałych podniet ?
Wokół nas istnieje świat, którego nie dostrzegamy, a jednocześnie jesteśmy w nim zanurzeni aż po ekrany smartfonów. Internet to coś więcej niż strony www. Globalna sieć ma swoje hakerskie tajemnice. Ma swoją niewidoczną stronę.
Gra… To słowo klucz, które warto wbić sobie do głowy przed logowaniem do serwisu randkowego. Wiara w to, że profile na portalach internetowych są rzeczywistym i miarę obiektywnym obrazem ich właścicieli, to iluzja.
a staniesz się wielkim. (…) Mierz w ubogich a staniesz się Bogiem. Jakub Kurzyński mierzy się ze słowami, by mierzyć nimi w nas, czytelników. W bezsens, w którym przyszło nam żyć, mierzący nas swoją miarą, ze wszech miar niesprawiedliwą.
Polska około roku 2050. Proza poetycka SF — jest czas wojny, a trzeba przyznać, że roboty robią teraz doskonałe. Farmakologiczne leczenie z wojennej traumy w państwowych placówkach dla weteranów naprawdę przynosi efekty.
Anita Horowska nazywana bywa niekiedy „nadworną fotografką Północy”. Od wielu lat przemierza z aparatem krainy Svalbardu, Islandii i Laponii w nadziei, iż to właśnie kobiece oko potrafi dostrzec najprawdziwsze oblicze surowej Królowej, jaką jest Północ.
Wokół panowała niczym niezmącona cisza, na drewnianym stoliku leżały równiutko poukładane czasopisma, ulotki i foldery z praktycznymi poradami, jak nie zmarnować sobie życia, jak poznać siebie, jak harmonijnie i zgodnie współżyć z ludźmi, jak powiedzieć “nie”.
Rynek dzieł sztuki przeżywa hossę, a rekordy cenowe w ubiegłym roku należały do malarstwa współczesnego. Wśród pokolenia młodych twórców, którzy debiutowali po 2000 r. wyłaniają się nowe postawy artystyczne.
Koncepcja tomiku oparta jest na dychotomii. Wahania psychiczno-emocjonalne, czarno-biały obraz świata literackiego i formy jego przedstawień oraz ekstremalne napięcia w języku ilustrują dwoistą naturę podmiotu — cynika o niepowtarzalnym ego.
można podpalić świat, lub dążąc do jasności rozświetlić własny, osobisty, choć przecież nie osobny, łączący pozorną kruchość misternych form piaskowych zamków z odwagą oswajania bliskości patologicznych drapieżców. Wioletta Ciesielska konsekwentnie opowiada się za prawdą.
Autor jest prowokatorem, lirycznym dręczycielem — komponuje serię niepokojących obrazów, zadaje niewygodne pytania, obnaża to, co sami chętnie ukrywamy (…) Mierzi go golizna intelektualna, brak ambicji, życie bez głębi, bez refleksji. Uwierają też ziemskie sprawy.
Jeśli masz ochotę iść do kina na nowy film z Krystyną Jandą i Kasią Smutniak w rolach głównych, to powinieneś lub powinnaś przeczytać recenzję Agnieszki Odrzywołek, dla której kino nie ma żadnych tajemnic.