Była jedną z tych osób, które decydowały o przyznaniu Literackiej Nagrody Nobla. Miejsce w Szwedzkiej Akademii na pewno jej się należało, bo osiągnęła w literaturze wiele. W sensie sławy i pieniędzy. Ja nic nie osiągnąłem. I to zarówno na pierwszej płaszczyźnie, jak i w drugim obszarze.
Wiersz traktuję jak błysk świadomości — to chwila, w której na moment ujawnia się prawda. Ale tylko na moment, potem znów zapada ciemność.
Walczyliśmy kiedyś o te chwile wspólnie. Byłam brzemienna w słowa. Dotykałam twojej skóry, żeby zaraz się poparzyć. Wszystko jest autodestrukcją.
Projekt wykluwał się stopniowo. Początkowo były to jedno, półtora korkowce, robione jako suweniry dla najbliższych i znajomych. Sympatia do korkoludów sprawiła, że gromadka która nie wywędrowała w świat zaczęła się powiększać. Powstały grupy tematyczne: muzykanci, siedmiu samurajów, wędrowcy, oraz niezrzeszeni.
Poprosiłem go o zgodę na publikację kilku jego prac na portalu Eprawda, raczej nie licząc na pozytywną reakcję. W końcu jest artystą o światowej renomie. Jego fotografie oglądali premierzy i prezydenci.
Jesteśmy w pustym pokoju pogrążonym w mroku. Nagle ktoś zapala światło i naszym oczom ukazują się surrealistyczne postacie, przeżywające ludzkie dramaty. Wyglądają jak kukiełki, albo szmaciane królewicze i nigdy nie wyzwolili się ze smutku dzieciństwa.
Często mówi się, że sztuka powinna służyć tworzeniu piękna. To bardzo szczytna idea, ale nie zapominajmy, że “piękno” może przejawiać się w różnych formach. Walka z głupotą i niesprawiedliwością też jest “piękna”.
Chciałoby się w niej zakochać, chciałoby się pomóc, dotknąć dłoni, sięgnąć potwornie gładkiego policzka, po którym przed chwilą spłynęła niema łza jej obrzydzenia światem.
Jej styl jest odbierany przez wielu ludzi jako niepokojący i ciężki. Absolwentka ASP w Gdańsku. Aktualnie rezydująca w Luksemburgu. Dawniej pod szyldem studia Negation — dziś pod własnym nazwiskiem, projektująca piktogramy i typografię. Doceniona w kraju i zagranicą.
W 1966 roku, bez znajomości języka angielskiego, ale ze znanym w Polsce nazwiskiem, wyjeżdża do Londynu, gdzie udaje mu się zrobić błyskotliwą karierę.
Wszyscy znamy grecki mit o Dedalu i Ikarze — u Jana Lenicy Ikar ląduje bezpiecznie na ziemi, ale wkrótce odkrywa, że surrealistyczna rzeczywistosć, która go otacza, to państwo totalitarne.
Przed wiekami, to Kościół był najpotężniejszą organizacją świata. Później stała się nią instytucja monarchii, a następnie dyktatury państwa totalitarnych. Obecnie rolę najpotężniejszej organizacji świata pełni…
Aleksandra Zbierska — jedna z najbardziej frapujących polskich poetek, dość długo kazała czekać na swoją kolejną książkę. Ale było warto — tomik pt. „Biegnij” zapowiada czytelnikom nie tylko paniczną ucieczkę od przeznaczenia, od losu, od własnej nadwrażliwości. (…) przez bruk, wnętrza, knajpy, kawiarnie, kamienice ze sztucznymi kwiatami w oknach, lecz także udany poetycki maraton.
Jedną z najważniejszych cech fotografa ulicznego jest szybki refleks. Dodajmy do tego cierpliwość i dar „niewidzialności” — a przynajmniej wtapiania się w tłum — i otrzymamy „przepis” na idealanego fotografa ulicznego.
Niektóre z prac Steve’a mogą szokować. Jego najbardziej znanym dziełem jest proekologiczna animacja “Man”, która “zaliczyła” miliony odsłon na YouTubie.
Zachowuje się tak, jakby zerwała się ze smyczy. Dziwka! Czy nie tak można o niej pomyśleć, gdy on tak tu stoi i nie wie co ze sobą zrobić? Przecież zna go, wie jak mu ciężko, że nie potrafi tak jak inni… Nienawidzi tego całego towarzystwa.
Marius Zabinski od wielu lat mieszka i tworzy w Brukseli. Ma na koncie wiele wystaw w prestiżowych galeriach m.in. Paryża, Nowego Jorku i Monte Carlo. Jest laureatem nagrody na X Biennale Sztuki we Florencji w 2015 roku. Jego wspaniałe prace, to dobra lokata kapitału.
W jego pracach przewijają się motywy znane z nauki, sztuki, historii i kultury. Mamy aluzje do świata gier komputerowych, kubizmu, surrealizmu, pop artu, ekologii, wielkich wynalazków i nowoczesnych technologii.
Wszystko tu jest oszczędne, skrótowe i minimalistyczne, nie pozbawione jednak kolorystycznych harmonii i kompozycyjnej płynności. To opowieść o ludzkim bycie zakorzenionym w nowoczesnych technologiach — o człowieku online, podłączonym do kroplówki TV i mediów społecznościowych 24 godziny na dobę.
Rozważania nad dorobkiem malarskim Piotra Pasiewicza, należy rozpocząć od prostej konstatacji — mamy do czynienia z twórczością niekomercyjną. To nie pop art. To malarstwo elitarne intelektualnie, nie mające nic wspólnego z ludzką rzeczywistością.