Marius Zabinski od wielu lat mieszka i tworzy w Brukseli. Ma na koncie wiele wystaw w prestiżowych galeriach m.in. Paryża, Nowego Jorku i Monte Carlo. Jest laureatem nagrody na X Biennale Sztuki we Florencji w 2015 roku. Jego wspaniałe prace, to dobra lokata kapitału.
W jego pracach przewijają się motywy znane z nauki, sztuki, historii i kultury. Mamy aluzje do świata gier komputerowych, kubizmu, surrealizmu, pop artu, ekologii, wielkich wynalazków i nowoczesnych technologii.
Wszystko tu jest oszczędne, skrótowe i minimalistyczne, nie pozbawione jednak kolorystycznych harmonii i kompozycyjnej płynności. To opowieść o ludzkim bycie zakorzenionym w nowoczesnych technologiach — o człowieku online, podłączonym do kroplówki TV i mediów społecznościowych 24 godziny na dobę.
Rozważania nad dorobkiem malarskim Piotra Pasiewicza, należy rozpocząć od prostej konstatacji — mamy do czynienia z twórczością niekomercyjną. To nie pop art. To malarstwo elitarne intelektualnie, nie mające nic wspólnego z ludzką rzeczywistością.
Choć zapisał się w historii polskiej awangardy w latach 80-tych, jako współtwórca ruchu Totart i takich programów TV jak niezapomniane “Dzyndzylyndzy”, “Brzóska Show”, “Lalamido”, “Pętla czasu” i inne, nie jest jedynie charyzmatycznym performerem.
Czasy nużacego tradycjonalizmu w malarstwie należą już do przeszłości. Nowoczesna sztuka to czysta energia i emocje — to walka na śmierć i życie o przykucie uwagi odbiorcy. Ten efektowny obraz powinien się nazywać Ecstasy,
Myślę, że nagrody jakie przyznano temu „reżyserowi”, wynikały raczej z litości nad nim, niż za jego twórczość. Patrząc na jego ładną buzię, twierdzę, że zamiast męczyć ludzi swoimi wizjami, powinien wykorzystać swój potencjał w innej branży.
Cztery SUV-y z przyciemnianymi szybami podążały za nim jak cienie. Jeden z nich, który jechał jako pierwszy, miał na rejestracji i drzwiach oznaczenia policji stanowej. To nie było żadne pocieszenie. Policja w północnych stanach Meksyku często sama wykonuje dla karteli zlecenia największego kalibru.
Jego obsesją było stworzenie rzeźby o niespotykanym realizmie. Jego kariera jako twórcy modeli zaczęła nabierać rozpędu po premierze filmu “Labyrinth” i serialu telewizyjnym “The Storyteller”. Ron Mueck jest również rzeźbiarzem — twórcą pięciometrowej rzeźby “Boy” z 1999 roku,
Polska to całkiem ładny, choć trochę monotonny kraj — do tego bardzo mocno obfotografowany. Ponadto jest typowym średniakiem — średnie góry, mało urozmaicone wybrzeże, brak atrakcji krajobrazowych wielkiego kalibru.
Jasna paleta barw jest jak kieliszek szampana w dłoni pięknej kobiety. Mocna czerwień ust to flamenco w trakcie karnawału. Jako podkład do obrazów malowanych farbami akrylowymi, artysta często używa oryginalnych gazet i czasopism, co wywołuje “prasowy” efekt realizmu. Oto pop art — w najlepszym znaczeniu tego słowa.
Pierwsze próby robienia zdjęć podjąłem gdy miałem około 17 lat. Początkowo była to tylko zabawa, która z czasem stała się zajęciem bardziej wymagającym.
Claudio miksuje ze sobą wszystkie dostępne gatunki sztuki wizualnej. Jest improwizatorem. Efektem końcowym jest “kolażowe” uchwycenie sensu pokrętnej ludzkiej natury.
Jarosław Kapłon (1972) — autor czterech tomów poetyckich. Jego wiersze ukazały się w almanachach pokonkursowych, jak i w antologii “Poeci Polscy 2016”. Laureat ogólnopolskich konkursów literackich m.in. XVI Ogólnopolskiego i Polonijnego Konkursu Literackiego im. Leopolda Staffa.
Tu już nie chodzi się po ulicach z gołymi dupami, dzidami w dłoniach i liściastymi tutkami na penisach. Polska poszła o wiele dalej, co chciałbym panu uświadomić, jako zwykły obywatel. Więc pańskie poglądy podstarzałego włóczykija z tobołkiem na plecach nikogo już nie przekonają.
Wykonanie takich fotografii wymaga cierpliwości, wiedzy i refleksu. Można powiedzieć, że człowiek na tych zdjęciach jest dziką zwierzyną, po wielu wysiłkach upolowaną obiektywem fotografa.”
Te prace oglądane z większej odległości, dzięki niezwykłej precyzji wykonania i bogatej fakturze, dają złudzenie obrazów olejnych. Intrygujący jest brak u wielu portretowanych osób twarzy — jakby artysta mówił nam, że człowiek już dawno stracił swoją indywidualność.
Z pewnością te komponowane jak sam mówi powoli i przeważnie noca grafiki, to nie pocztówki sprzedawane w nadmorskich kurortach.
Neonowa czy “komputerowa” kolorystyka jest bezkompromisowa. Ekscytujące są zwłaszcza luźne elementy kompozycji o symbolicznym znaczeniu np. odbiorniki TV.
Alicja Zmysłowska jest młodą artystką fotografem, która fotografuje psy — i robi to tak doskonale, że zaczynamy zupełnie inaczej postrzegać naszych czworonożnych braci. Zaczynamy dostrzegać ich wrodzone piękno — to, że mają duszę, charakter, uczucia.