Jej styl jest odbierany przez wielu ludzi jako niepokojący i ciężki. Absolwentka ASP w Gdańsku. Aktualnie rezydująca w Luksemburgu. Dawniej pod szyldem studia Negation — dziś pod własnym nazwiskiem, projektująca piktogramy i typografię. Doceniona w kraju i zagranicą.
W 1966 roku, bez znajomości języka angielskiego, ale ze znanym w Polsce nazwiskiem, wyjeżdża do Londynu, gdzie udaje mu się zrobić błyskotliwą karierę.
Wszyscy znamy grecki mit o Dedalu i Ikarze — u Jana Lenicy Ikar ląduje bezpiecznie na ziemi, ale wkrótce odkrywa, że surrealistyczna rzeczywistosć, która go otacza, to państwo totalitarne.
Przed wiekami, to Kościół był najpotężniejszą organizacją świata. Później stała się nią instytucja monarchii, a następnie dyktatury państwa totalitarnych. Obecnie rolę najpotężniejszej organizacji świata pełni…
Aleksandra Zbierska — jedna z najbardziej frapujących polskich poetek, dość długo kazała czekać na swoją kolejną książkę. Ale było warto — tomik pt. „Biegnij” zapowiada czytelnikom nie tylko paniczną ucieczkę od przeznaczenia, od losu, od własnej nadwrażliwości. (…) przez bruk, wnętrza, knajpy, kawiarnie, kamienice ze sztucznymi kwiatami w oknach, lecz także udany poetycki maraton.
Jedną z najważniejszych cech fotografa ulicznego jest szybki refleks. Dodajmy do tego cierpliwość i dar „niewidzialności” — a przynajmniej wtapiania się w tłum — i otrzymamy „przepis” na idealanego fotografa ulicznego.
Niektóre z prac Steve’a mogą szokować. Jego najbardziej znanym dziełem jest proekologiczna animacja “Man”, która “zaliczyła” miliony odsłon na YouTubie.
Zachowuje się tak, jakby zerwała się ze smyczy. Dziwka! Czy nie tak można o niej pomyśleć, gdy on tak tu stoi i nie wie co ze sobą zrobić? Przecież zna go, wie jak mu ciężko, że nie potrafi tak jak inni… Nienawidzi tego całego towarzystwa.
Marius Zabinski od wielu lat mieszka i tworzy w Brukseli. Ma na koncie wiele wystaw w prestiżowych galeriach m.in. Paryża, Nowego Jorku i Monte Carlo. Jest laureatem nagrody na X Biennale Sztuki we Florencji w 2015 roku. Jego wspaniałe prace, to dobra lokata kapitału.
W jego pracach przewijają się motywy znane z nauki, sztuki, historii i kultury. Mamy aluzje do świata gier komputerowych, kubizmu, surrealizmu, pop artu, ekologii, wielkich wynalazków i nowoczesnych technologii.
Wszystko tu jest oszczędne, skrótowe i minimalistyczne, nie pozbawione jednak kolorystycznych harmonii i kompozycyjnej płynności. To opowieść o ludzkim bycie zakorzenionym w nowoczesnych technologiach — o człowieku online, podłączonym do kroplówki TV i mediów społecznościowych 24 godziny na dobę.
Rozważania nad dorobkiem malarskim Piotra Pasiewicza, należy rozpocząć od prostej konstatacji — mamy do czynienia z twórczością niekomercyjną. To nie pop art. To malarstwo elitarne intelektualnie, nie mające nic wspólnego z ludzką rzeczywistością.
Choć zapisał się w historii polskiej awangardy w latach 80-tych, jako współtwórca ruchu Totart i takich programów TV jak niezapomniane “Dzyndzylyndzy”, “Brzóska Show”, “Lalamido”, “Pętla czasu” i inne, nie jest jedynie charyzmatycznym performerem.
Czasy nużacego tradycjonalizmu w malarstwie należą już do przeszłości. Nowoczesna sztuka to czysta energia i emocje — to walka na śmierć i życie o przykucie uwagi odbiorcy. Ten efektowny obraz powinien się nazywać Ecstasy,
Myślę, że nagrody jakie przyznano temu „reżyserowi”, wynikały raczej z litości nad nim, niż za jego twórczość. Patrząc na jego ładną buzię, twierdzę, że zamiast męczyć ludzi swoimi wizjami, powinien wykorzystać swój potencjał w innej branży.
Cztery SUV-y z przyciemnianymi szybami podążały za nim jak cienie. Jeden z nich, który jechał jako pierwszy, miał na rejestracji i drzwiach oznaczenia policji stanowej. To nie było żadne pocieszenie. Policja w północnych stanach Meksyku często sama wykonuje dla karteli zlecenia największego kalibru.