![MICHAŁ POSMYKIEWICZ Ostatni dzień [proza]](https://www.eprawda.pl/wp-content/uploads/2021/07/Posmykiewicz.jpg)
Kier polizał rękę swojego pana, jak by chciał odciągnąć go od bolesnych myśli. Siedzieli na dachu biurowca, zajmując miejsce w pierwszym rzędzie, by obejrzeć spektakl o końcu świata. Kier położył pysk na nogach Wojtka, on odwzajemnił się, kładąc rękę na łbie zwierzęcia.
Noc, zapach lądu. Muzyka. Towot, czuć zgrzyt mechanizmu. Przyspieszam, jest głośniej i nagle dostrzegam wielkie koło, olbrzymie, wysokie, totalne — katedrę diabelskich młynów. Przechodzę pod sznurem żarówek, bileter kłania się w pas
To może boleć, wiem, ale czego tu szuka? Po co wrócił? Opuścił swych wyznawców, uznanie i niewątpliwą sławę, by prowadzić misję wśród barbarzyńców? — Zdziwiony uniósł do góry brwi. — W kraju, liczba jego widzów nie przekracza stu osób.
Zbierasz więc deski z szalunku, szmaty, cztery puste i jeden baniak z resztką wody. Dużo piliście. Ciężka robota. Gorąco. Czubkiem języka dotykasz spierzchniętych warg. Gęsta ślina, zaprawiona gorzkim osadem z wypalonych papierosów, zalepia ci gardło.
Ale proszę popatrzeć, co zrobiono z centrum miasta. Niegdyś wielkie przestrzenie, zieleń, kasztanowce, bzy. A teraz? Przepraszam za wyrażenie, Manhattan dla ubogich. Przecież to aż po oczach bije.
Miała bzika na punkcie pędzli: musiały być najlepszej jakości. Nie kupowała ich zwyczajnie w sklepie, ale zamawiała i sprowadzała z zagranicy, albo odkupywała od ranomowanych malarzy.
Kliknij, opowiem ci bajkę. O turkusowej lagunie, o hamaku rozpiętym między palmami, o delikatnej bryzie pieszczącej opalone ciało. O rajskiej wyspie. O błysku w oczach żony. O kokosie w jej dłoniach.
Tego jesiennego wieczora, kiedy mój miesięczny pobyt w Holandii dobiegał końca, postanowiłam włączyć aplikację Couchsutfing, która ma opcję oznajmiania światu, że che mi się pić.
Zza pazuchy wyjął reklamówkę. Żółtą, z „Biedronki” chyba. W reklamówce była butelka w biały papier owinięta. Wyglądała jak kobieta w papierowej sukni. Powoli ją rozbierał, wolno, wolniuteńko, jak najczulszy kochanek…
Przed wami niepublikowane opowiadanie z debiutanckiej książki Sebastiana Markiewicza. Autor jest mistrzem szczegółu, natężenia emocji i metafizycznego klimatu. Znakomicie władający językiem.
Nie było ryku. Nie było wycia na najwyższych obrotach. Był syk potężnych akumulatorów, pompujących setki kilowatów do niemiłosiernie rozkręconych silników białego Lexusa.
Siedzenie w domu nie sprzyja niczemu. Jednocześnie zapowiada się na więcej obostrzeń i zakazów. Zapowiada się na wirtualną rzeczywistość w przyspieszonym tempie. Na wirtualną walutę. Na bio-paszporty.
— Skontaktuj nas — powiedziałem do cyber-doradcy z portalu “Love-ex”. Oszacowano, że miłość nie jest wieczna, więc dziś wszyscy dbają o to, co będzie po rozstaniu. Ja też.
Zamknęli Kalifornię. W Hiszpanii wypożyczają psy, żeby obejść zakaz opuszczania mieszkania. W stolicy Ekwadoru leżą zwłoki na ulicach. Pizzerie nie mogą znaleźć dostawców. Rydzyk prosi o kolejne wpłaty.
Zaprowadziła mnie znowu do swojego pokoju i włączyła magnetofon, z którego popłynęła moja ukochana „Eroica” Beethovena. Ogarnęło mnie i ją także uczucie żalu i smutku, bo w jej oczach zobaczyłem łzy.
Wyjaśnijmy sobie kilka spraw. Po pierwsze: nie byłem nawet w połowie tak twardym gościem, za jakiego chciałbym uchodzić. Dokonałem kompresji. Kondensacji. Pomijałem niewygodne fakty w imię narracji.
Poranne bicie dzwonów obudziło moją świadomość. Powoli przypominałem sobie wydarzenia poprzedniej nocy. Zwlokłem się z łóżka i padłem przed krucyfiksem. Długo wpatrywałem się w postać Jezusa. Czy miłość jest grzechem?
Tym razem coś krótkiego — uznany powieściopisarz Krzysztof T. Dąbrowski, zaprasza nas na cztery, szybkie literackie koktaile o smaku ironii, groteski i sarkazmu. Miejsce akcji: kraj nad rzeką Wisłą. To czytanie nie powinno cię zmęczyć.
Wokół panowała niczym niezmącona cisza, na drewnianym stoliku leżały równiutko poukładane czasopisma, ulotki i foldery z praktycznymi poradami, jak nie zmarnować sobie życia, jak poznać siebie, jak harmonijnie i zgodnie współżyć z ludźmi, jak powiedzieć “nie”.
Urojenia, omamy i iluzje — to była rzeczywistość, którą ceniłem i akceptowałem. Stanowiła rezultat znanego świata, w którym mogłem poruszać się bez ruchu, nie opuszczając łóżka. Starczyło zamknąć oczy, wyciągnąć się na materacu, aby przenieść się w inne rejony.