Cztery SUV-y z przyciemnianymi szybami podążały za nim jak cienie. Jeden z nich, który jechał jako pierwszy, miał na rejestracji i drzwiach oznaczenia policji stanowej. To nie było żadne pocieszenie. Policja w północnych stanach Meksyku często sama wykonuje dla karteli zlecenia największego kalibru.
Opuszczonych i zapomnianych cerkwi na Podkarpaciu naliczyłem 57. Większość znajduje się na Roztoczu południowym, ale i ziemia sanocka nie jest od nich wolna. Niektóre, choć zrujnowane i opuszczone, mają wartość zabytkową, problem w tym, że zbyt małą, by szybko znalazły się pieniądze na ich renowację.
Rano też nie jest dobrze. Ledwo namiot obsycha — leje znów. Co chcę wypływać — leje. Po którejś próbie powrotu do namiotu przykucam z obrzydzeniem — wewnątrz wyraźnie coś śmierdzi. Po chwili dochodzę do wniosku, że to ja.
Po godzinie pracy odsłonięto spory fragment rakiety. Widzimy sterczące z ziemi wiązki kabli i poskręcane blachy. Operator koparki delikatnie podważa znalezisko i wyciąga pierwszy obły kształt ważący około tony.
Czasy świetności bluesa chicagowskiego — tego z południa miasta, z ubogich murzyńskich dzielnic — już nigdy nie wrócą.
Wszyscy kierowcy ostrzegali nas przed Konstancją. Najbardziej niebezpieczny teren do podróżowania autostopem, slumsy cygańskie ciągnące się przez całą drogę w kierunku morza,
W maju minął rok od mojego przyjazdu do Ułan Bator i wiedziony różnymi motywami postanowiłem pozostać w Mongolii na jeszcze sześć miesięcy.
Na półwysep Pelješac trafiłam przypadkiem. Czasami wystarczy zdać się właśnie na przypadek by znaleźć się jakieś 1500 kilometrów od własnego domu, w miejscu, które od razu złapie człowieka za serce.
Jordania bardziej znana jest za to z pewnością z miasta Petra — zaginionego miasta, które na ok. 800 lat zniknęło z ludzkiej świadomości i pamięci. Być może, jeszcze bardziej znana jest — nie można o tym zapomnieć — z filmu „Indiana Jones i ostatnia krucjata”.
Jest takie miejsce na Bugu, przez które nie można przepłynąć. Informuje mnie o tym strażnik graniczny, gdy tuż po porannej kąpieli w Kostomłotach melduję o swojej pozycji.
Rozglądając się dookoła czuję się malutki widząc jak Mongołowie wygodnie i wysoko zasiadają na swoich wierzchowcach dokonując wszelkich czynności nie opuszczając siodła.
Ukraiński autobus wywozi nas pod sarkofag czwartego reaktora. Dopiero w drodze dozymetr budzi się, dawka promieniowania rośnie.
Minęło siedem lat, a raczej musiało minąć siedem lat, zanim ponownie trafiłem na mityng. Wtedy nie chodziłem już w garniturze, w ogóle nie chodziłem do pracy, miałem za sobą kilka pobytów w „żłobku”.
Za chwilę wszystko znika w szarej gęstej mgle. Jesteśmy w środku chmury. Para osiada na szybach, wpada do wnętrza razem z wiatrem.
Aby dojść do Ściany Płaczu przechodzimy tunelem, w którym stoją wykrywacze metalu i posterunki strażnicze. Całkiem jak na lotnisku. Ciekawa sprawa, podobno tylko dwie nacje, a mianowicie Polacy i Holendrzy, nazywają to miejsce Ścianą Płaczu.
Woda jest przeraźliwie zimna co w połączeniu z powalającym upałem daje niesamowity efekt.