“Złodziej snów” to intrygująca powieść, która wywarła na mnie oszałamiające wrażenie — pisze recenzentka i blogerka Karolina Gozdalik. To już trzecia, ambitna pozycja literacka w dorobku tego utalentowanego autora, porównywalnego wrażliwością pisarską do Witolda Gombrowicza.
Ulice Warszawy bywają szare i bywają kolorowe. To, co kolorowe nie zawsze jest w dobrym guście. Ulice Warszawy bywają śmieszne i bywają straszne.
Długo szukaliśmy z rodzicami tego dźwięku. Ojciec nawet podłogę chciał zrywać, matka przesuwała meble, by tylko mi pomóc i bym przestał płakać, a może też im zależało bym został sławnym harmonistą.
Czytanie małym dzieciom, to zjawisko często ignorowane przez rodziców, którzy uważają, że noworodek potrafi tylko jeść, sikać i spać. Nic bardziej błędnego.
Czy Siemiradzki malując “Pochodnie Nerona” wchłaniał niesamowite ilości wina i w tym czasie głaskał jakąś modelkę po cyckach? Czy Matejko zamykał się w pracowni ze strachu przed upierdliwą żoną wzbudzającą w nim agresję, którą to agresję następnie wylewał na płótno? Czy może dolegliwości chorobowe wywołane kiłą i uczuleniem na biel ołowiową Wyspiańskiego, miały wpływ na powstające arcydzieła?
Nie. Kamil Sipowicz nie jest tylko mężem znanej piosenkarki — Kory. Jest prawdziwym człowiekiem renesansu.
Z wyprawy do dżungli można już nie wrócić. Michał Zieliński — autor książki “Strefa Darien”, wraz z kilkuosobową ekipą wybrał się w podróż w niezbadane i trudno dostępne rejony Panamy.
Jego życiorys i twórczość przebija małostkowość współczesnych nam „artystów”, ochrzczonych dla zatarcia braku ich talentu — „celebrytami”.
Posypały się przykłady celebrytów cierpiących obecnie lub w przeszłości na tę chorobę. Nie widzę powodu by wymienić wszystkich.
Golić się postanowiłem w towarzystwie uprzednio zakupionego czerwonego wina o którym wspomniałem.
Moją pasją jest pisarstwo. Doświadczenia nabyte przez ostatnich kilka lat przy tworzeniu krótkich opowiadań, skłoniły mnie do napisania książki pt. “Żółta czapka”, wydanej przez Novae Res z Gdyni.
Na co dzień muszę użerać się z różnymi delikwentami. Czyli w zasadzie nic nowego, co by kogoś nie zdziwiło. Robota jak każda, tyle że trzeba się mocno nadenerwować.
Tłum wokół mnie wzbierał z każdą chwilą, a muzyka rozszarpywała bezlitośnie moje kości i skórę. Rękę, którą przytrzymywałem spodnie, wyciągnąłem po kieliszek z wódką, jaki podała mi jedna z tańczących podemną kobiet. Spodnie bezwładnie opadły na stół. Jednym zamaszystym gestem wlałem w siebie mocny trunek, porzucając szkliwo w przestrzeni knajpy.