Denaci są wszędzie: rozmazani na ścianach, skręceni w krwawy precel na piwnicznym betonie; tu oderwana główka, tam rzewne wspomnienie po kolejnym zafajdanym Harrym. Odkrywczy szablon reżysera jest taki: partner kropniętego, dajmy na to Bond-bez-zer, postanawia zemścić się i robi to przez bite dwie godziny z przerwą na siku. Grzebie w hałdach złoczyńców, w końcu po wielu przygodach znajduje właściwego.
W praktyce, jesteśmy dla nich albo dostawcami frajdy, albo — nie znoszącymi sprzeciwu nauczycielami strachu, hipokryzji i alienacji. Zadowalamy się życiem pozornym.
Nastąpi zmiana systemu, powstanie sterowana gospodarka post-rynkowa, gospodarka planowa 2.0, czyli system precyzyjnego planowania gospodarczego. Zaś w wymiarze społecznym będzie to oznaczało precyzowanie systemu kastowego — aksamitnego, bezdotykowego niewolnictwa.
W epoce fizycznej aktywności Marcela, modne były kontakty arystokracji ze środowiskiem artystycznym. Do dobrego tonu należało bywanie w ich otoczeniu.
Honoriusz poznaje w Paryżu mechanizmy preparowania wiadomości: tworzenia prawdy z fikcji; fabrykowania dowodów z przypuszczeń. Poznaje cyniczną sforę usługowych mędrców. Mędrców o spożywczym poglądzie na świat.
Czy Siemiradzki malując “Pochodnie Nerona” wchłaniał niesamowite ilości wina i w tym czasie głaskał jakąś modelkę po cyckach? Czy Matejko zamykał się w pracowni ze strachu przed upierdliwą żoną wzbudzającą w nim agresję, którą to agresję następnie wylewał na płótno? Czy może dolegliwości chorobowe wywołane kiłą i uczuleniem na biel ołowiową Wyspiańskiego, miały wpływ na powstające arcydzieła?
Pewnie zastanawiał się, do jakiego świata przynależy. Jaki świat odgadłby jego intencje i uczucia. Przecież kamień może być przesyłką z innego świata. To kamień nie ziemia jest kością rzeczywistości. Ale rzeczywistości jest wiele; kto odgadnie, która jest tą właściwą? Uwielbienie. Urzeczenie. Uwielbienie.
Myślę, że nagrody jakie przyznano temu „reżyserowi”, wynikały raczej z litości nad nim, niż za jego twórczość. Patrząc na jego ładną buzię, twierdzę, że zamiast męczyć ludzi swoimi wizjami, powinien wykorzystać swój potencjał w innej branży.
Jest takie miasto, które dzięki swoim ambitnym projektom architektoniczno-technologicznym — tym planowanym, oraz tym zrealizowanym — jako jedyne na świecie zasługuje na miano miasta przyszłości.
Władza to nie premier. Nie prezydent. Nie marszałek Sejmu. Władza to służby specjalne. Policja. Wojsko. To jest władza, a nie to, co serwuje ciemnemu ludowi TVP i TVN. Nie mylmy władzy z polityką.
Tu już nie chodzi się po ulicach z gołymi dupami, dzidami w dłoniach i liściastymi tutkami na penisach. Polska poszła o wiele dalej, co chciałbym panu uświadomić, jako zwykły obywatel. Więc pańskie poglądy podstarzałego włóczykija z tobołkiem na plecach nikogo już nie przekonają.
Czy poeta napisał, że właściwie życie nas oszukuje, a świat jest zbiorem zamaskowanych zdarzeń. Widzimy jakby powierzchnię tego, co wydarza się naprawdę. Pod powierzchnią zdarzeń układa się zupełnie inna chronologia przedtem i potem. Co zobaczylibyśmy gdybyśmy zajrzeli do wewnątrz?
Sprawcy mieli wspólny motyw! — tak zapewne rozpoczynałby się policyjny raport, dotyczący okoliczności powstania obu powieści.
Jest to dzieło klasyki literatury światowej, co oznacza, że kompletnie różni się od tego co znamy współcześnie. W efekcie nasze przyzwyczajenia literackie są kruszone i deptane.
Lubimy to — a nawet uwielbiamy — najpierw krytykować, a potem obrażać ludzi z pierwszych stron gazet.
Wśród miliarderów zapanowała moda na kupowanie gazet, by ograniczyć artykuły o superbogaczach.
Wydany w 1968 roku zbiór kanadyjskiej pisarki był jej literackim debiutem. Krytyka, ale przede wszystkim czytelnicy od razu zwrócili uwagę na świetny warsztat i spójność tomu, oszczędny lecz po mistrzowsku opisujący język.
To właśnie o kondycji współczesnego społeczeństwa Zachodu traktuje powieść najbardziej poczytnego obecnie francuskiego pisarza Michela Houellebecqa.
System ekonomiczny powinien być wzorowany na ekosystemie przyrody. Powinien opierać się na prostocie, naturalności i wolności.
Czy są podstawy do tego, by wszczynać przeciwko psychoterapeucie postępowania sądowe tylko dlatego, że terapia nie podążyła w kierunku, jakim by sobie tego życzyli? — pytała retorycznie Beata Kołodziejczyk.