W moich obrazach prawdziwy świat splata się z nierealnym światem, ale przede wszystkim jest to mój osobisty hołd dla Kobiety, która jest niemal idealną istotą — mówi Daniel Porada — autor znakomitych i docenionych obrazów wzbudzających skojarzenia z wielkimi dziełami Renesansu.
Artyści czują, że nie można żyć w szklanej bańce i zamykać oczu na zbrutalizowaną rzeczywistość. Więc walczą o lepsze życie. Dobra sztuka ma tę moc, że działa na ludzi i przekracza granice ponieważ używa języka symboli wizualnych. Jest uniwersalna i bardzo trudna do ocenzurowania.
Młode pokolenie niezależnych artystów nadciąga jak tsunami. Jest dynamiczne i ambitne. Nie ma nic do stracenia. To nowa fala, która burzy skostniały świat sztuki. To Agnieszka Giera.
Samouk z artystycznej rodziny, bez akademickiego doświadczenia w malarstwie, porzuca swój zawód i postanawia zostać artystą malarzem. Zaczyna sie przygoda z samym sobą. Walka o wyróżnienie się na tle innych malarzy. Po siedmiu latach jego obrazy zostają wystawione w galeriach w Chinach i USA.
Czym jest sztuka? W jakiej kondycji jest współczesne malarstwo? Co decyduje o osiągnięciu komercyjnego sukcesu? To nie był łatwy rozmówca, ponieważ od słów woli czyny i otacza go aura tajemniczości. Nie jest efekciarzem. Nie lubi jałowych dyskusji.
Projekt wykluwał się stopniowo. Początkowo były to jedno, półtora korkowce, robione jako suweniry dla najbliższych i znajomych. Sympatia do korkoludów sprawiła, że gromadka która nie wywędrowała w świat zaczęła się powiększać. Powstały grupy tematyczne: muzykanci, siedmiu samurajów, wędrowcy, oraz niezrzeszeni.
Jesteśmy w pustym pokoju pogrążonym w mroku. Nagle ktoś zapala światło i naszym oczom ukazują się surrealistyczne postacie, przeżywające ludzkie dramaty. Wyglądają jak kukiełki, albo szmaciane królewicze i nigdy nie wyzwolili się ze smutku dzieciństwa.
Jej styl jest odbierany przez wielu ludzi jako niepokojący i ciężki. Absolwentka ASP w Gdańsku. Aktualnie rezydująca w Luksemburgu. Dawniej pod szyldem studia Negation — dziś pod własnym nazwiskiem, projektująca piktogramy i typografię. Doceniona w kraju i zagranicą.
W 1966 roku, bez znajomości języka angielskiego, ale ze znanym w Polsce nazwiskiem, wyjeżdża do Londynu, gdzie udaje mu się zrobić błyskotliwą karierę.
Niektóre z prac Steve’a mogą szokować. Jego najbardziej znanym dziełem jest proekologiczna animacja “Man”, która “zaliczyła” miliony odsłon na YouTubie.
Marius Zabinski od wielu lat mieszka i tworzy w Brukseli. Ma na koncie wiele wystaw w prestiżowych galeriach m.in. Paryża, Nowego Jorku i Monte Carlo. Jest laureatem nagrody na X Biennale Sztuki we Florencji w 2015 roku. Jego wspaniałe prace, to dobra lokata kapitału.
W jego pracach przewijają się motywy znane z nauki, sztuki, historii i kultury. Mamy aluzje do świata gier komputerowych, kubizmu, surrealizmu, pop artu, ekologii, wielkich wynalazków i nowoczesnych technologii.
Wszystko tu jest oszczędne, skrótowe i minimalistyczne, nie pozbawione jednak kolorystycznych harmonii i kompozycyjnej płynności. To opowieść o ludzkim bycie zakorzenionym w nowoczesnych technologiach — o człowieku online, podłączonym do kroplówki TV i mediów społecznościowych 24 godziny na dobę.
Rozważania nad dorobkiem malarskim Piotra Pasiewicza, należy rozpocząć od prostej konstatacji — mamy do czynienia z twórczością niekomercyjną. To nie pop art. To malarstwo elitarne intelektualnie, nie mające nic wspólnego z ludzką rzeczywistością.
Choć zapisał się w historii polskiej awangardy w latach 80-tych, jako współtwórca ruchu Totart i takich programów TV jak niezapomniane “Dzyndzylyndzy”, “Brzóska Show”, “Lalamido”, “Pętla czasu” i inne, nie jest jedynie charyzmatycznym performerem.
Czasy nużacego tradycjonalizmu w malarstwie należą już do przeszłości. Nowoczesna sztuka to czysta energia i emocje — to walka na śmierć i życie o przykucie uwagi odbiorcy. Ten efektowny obraz powinien się nazywać Ecstasy,
Dlaczego malarstwo? Dlaczego Warszawa? O tym wszystkim opowiada Urszula Kamińska — autorka cyklu portretów “The People”, wystawionych w PGE Stadion Narodowy w maju 2016 roku.
Jasna paleta barw jest jak kieliszek szampana w dłoni pięknej kobiety. Mocna czerwień ust to flamenco w trakcie karnawału. Jako podkład do obrazów malowanych farbami akrylowymi, artysta często używa oryginalnych gazet i czasopism, co wywołuje “prasowy” efekt realizmu. Oto pop art — w najlepszym znaczeniu tego słowa.
Claudio miksuje ze sobą wszystkie dostępne gatunki sztuki wizualnej. Jest improwizatorem. Efektem końcowym jest “kolażowe” uchwycenie sensu pokrętnej ludzkiej natury.
Te prace oglądane z większej odległości, dzięki niezwykłej precyzji wykonania i bogatej fakturze, dają złudzenie obrazów olejnych. Intrygujący jest brak u wielu portretowanych osób twarzy — jakby artysta mówił nam, że człowiek już dawno stracił swoją indywidualność.