Wczesne wyciąganie wniosków bywa błędem, podobnie jak uleganie pierwszym wrażeniom. Sprzeczność może okazać się tylko pozornym paradoksem, gdy znajdziemy mechanizm tłumaczący tę pełną realności iluzję. Paradoksy dostrzegamy zazwyczaj na styku różnych odniesień jakby tego samego.
Polskość jest ogłupiała, jest zwitkiem cierpienia. Tyle razy wytarzana w prochu, przewalcowana, jedna obolałość i rana, nieustanne pośmiewisko i spluwaczka, 10 w skali pogardy, skupiona na łaknieniu jakiegoś słówka pochwały, z czyichś ust.
Wiersz traktuję jak błysk świadomości — to chwila, w której na moment ujawnia się prawda. Ale tylko na moment, potem znów zapada ciemność.
Walczyliśmy kiedyś o te chwile wspólnie. Byłam brzemienna w słowa. Dotykałam twojej skóry, żeby zaraz się poparzyć. Wszystko jest autodestrukcją.
Wyalienowany jako pisarz, obarczony obsesją niszczenia innych literatów, przymusem traktowania ich jak wrogów, targany walką z tysiącem własnych, okolicznościowych twarzy, trzyma się młodych twórców.
Na świecie istnieje obecnie ponad milion inicjatyw na rzecz sprawiedliwości społecznej i ochrony środowiska. Jest to największy ruch społeczny w historii. Czy ów przełom się dokona? Czy osiągniemy potrzebną do skoku masę krytyczną?
Poetka, eseistka, pianistka, performerka. W swych najnowszych tekstach zabiera nas do krainy zamętu, nikczemności, dusznych z pożądania toalet i coraz bardziej dojmującej, totalnej kontroli.
Wszyscy znamy grecki mit o Dedalu i Ikarze — u Jana Lenicy Ikar ląduje bezpiecznie na ziemi, ale wkrótce odkrywa, że surrealistyczna rzeczywistosć, która go otacza, to państwo totalitarne.
Aleksandra Zbierska — jedna z najbardziej frapujących polskich poetek, dość długo kazała czekać na swoją kolejną książkę. Ale było warto — tomik pt. „Biegnij” zapowiada czytelnikom nie tylko paniczną ucieczkę od przeznaczenia, od losu, od własnej nadwrażliwości. (…) przez bruk, wnętrza, knajpy, kawiarnie, kamienice ze sztucznymi kwiatami w oknach, lecz także udany poetycki maraton.
Jedną z najważniejszych cech fotografa ulicznego jest szybki refleks. Dodajmy do tego cierpliwość i dar „niewidzialności” — a przynajmniej wtapiania się w tłum — i otrzymamy „przepis” na idealanego fotografa ulicznego.
Denaci są wszędzie: rozmazani na ścianach, skręceni w krwawy precel na piwnicznym betonie; tu oderwana główka, tam rzewne wspomnienie po kolejnym zafajdanym Harrym. Odkrywczy szablon reżysera jest taki: partner kropniętego, dajmy na to Bond-bez-zer, postanawia zemścić się i robi to przez bite dwie godziny z przerwą na siku. Grzebie w hałdach złoczyńców, w końcu po wielu przygodach znajduje właściwego.
Czy żyjemy w czasach schyłku demokracji? Jaka jest Polska i polskie społeczeństwo? Jaka jest współczesna kinematografia? O “dojeniu podatników” przez kolejne rządy. O Hollywood, Nowym Jorku i Woli Niżnej — wreszcie o najnowszych planach artystycznych i filmowych, rozmawialiśmy ponownie z autorem niezapomnianej powieści “Zwał”.
Marius Zabinski od wielu lat mieszka i tworzy w Brukseli. Ma na koncie wiele wystaw w prestiżowych galeriach m.in. Paryża, Nowego Jorku i Monte Carlo. Jest laureatem nagrody na X Biennale Sztuki we Florencji w 2015 roku. Jego wspaniałe prace, to dobra lokata kapitału.
Nastąpi zmiana systemu, powstanie sterowana gospodarka post-rynkowa, gospodarka planowa 2.0, czyli system precyzyjnego planowania gospodarczego. Zaś w wymiarze społecznym będzie to oznaczało precyzowanie systemu kastowego — aksamitnego, bezdotykowego niewolnictwa.
W epoce fizycznej aktywności Marcela, modne były kontakty arystokracji ze środowiskiem artystycznym. Do dobrego tonu należało bywanie w ich otoczeniu.
Sens sztuki i ludzkiego życia. Piękno i wulgarność. Awangarda i postmodernizm. Tragiczne karty polskiej historii. Pokolenie, które miało zostać wdeptane w ziemię. Wolne miasto Gdańsk, “w którym narodził się współczesny świat”. Władza i biurokraci. Czy Polacy zaczną słuchać Boga? Po wielu latach milczenia, Zbigniew Sajnóg — polski literat, poeta i performer, okryty honorem współtwórcy polskiej awangardy lat 80-tych, zabiera głos.
Czasy nużacego tradycjonalizmu w malarstwie należą już do przeszłości. Nowoczesna sztuka to czysta energia i emocje — to walka na śmierć i życie o przykucie uwagi odbiorcy. Ten efektowny obraz powinien się nazywać Ecstasy,
Dlaczego malarstwo? Dlaczego Warszawa? O tym wszystkim opowiada Urszula Kamińska — autorka cyklu portretów “The People”, wystawionych w PGE Stadion Narodowy w maju 2016 roku.
Jest to nowy cykl, niepublikowanych wcześniej wierszy utytułowanej polskiej poetki — dwukrotnej stypendystki Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Laureatki najważniejszych konkursów poetyckich, której wiersze przekładano na ponad 16 języków.
Nie musimy mieć zastępów menadżerów, szefów, pośredników takich jak politycy.