Zwolennicy spiskowych teorii nie wierzą w zbiegi okoliczności. Rycina struktury kryształu ukazana na okładce książki przywodzi na myśl drapacze chmur. Czyżby współczesnej nam Sodomy? To prawdopodobne. Z Sodomy do Gomory jedzie się tramwajem, jak zauważa Marcin Świetlicki.
Na olbrzymią popularność książki Vance’a składa się kilka czynników. Doskonale wpisuje się w swój czas. Jednak Vance nie pretenduje do miana nowego Steinbecka.
Mówimy o dewaluacji słów, galopującej ich hiperinflacji. O kolorowym nagłówku — aktorka pokazała majtki! Choć dopiero na trzeciej, zapełnionej reklamami stronie okaże się, że wcale nie. Być może w ogóle ich nie nosi. Aktorek jest wiele, a jeszcze więcej nas, anonimowych czytelników newsów, których to jakoś dziwnie obchodzi.
Sprawcy mieli wspólny motyw! — tak zapewne rozpoczynałby się policyjny raport, dotyczący okoliczności powstania obu powieści.
Własnej śmierci nie da się schrzanić — mówił Kaczkowski w jednym z ostatnich wywiadów. Nie schrzanił. Śmierć, którą zawsze chciał zaśmiać i wykpić — w końcu oszukał, pozostawiając książki, wywiady, kazania.
Wydany w 1968 roku zbiór kanadyjskiej pisarki był jej literackim debiutem. Krytyka, ale przede wszystkim czytelnicy od razu zwrócili uwagę na świetny warsztat i spójność tomu, oszczędny lecz po mistrzowsku opisujący język.
To właśnie o kondycji współczesnego społeczeństwa Zachodu traktuje powieść najbardziej poczytnego obecnie francuskiego pisarza Michela Houellebecqa.
Szymon Kantorski — poeta rocznik 69. Mieszka w Poznaniu. Bywa chimeryczny. Lubi czasami wyjść do sklepu po papierosy i wrócić za parę lat.
Pięć poetyckich migawek, z miejsc gdzie strach, zło i krzywda mieszkają przez ścianę z miłością i tym znajomym muzykiem, grającym na prętach poręczy.
Gdy świat się łamie wpół (…) zagarniamy co nasze. Bywamy wszystkim co święte, ale tylko od święta, czy raczej zwolnieni od przykrego obowiązku miłości zajmujemy się już tylko kolekcjonerstwem przyrdzewiałych podniet ?
a staniesz się wielkim. (…) Mierz w ubogich a staniesz się Bogiem. Jakub Kurzyński mierzy się ze słowami, by mierzyć nimi w nas, czytelników. W bezsens, w którym przyszło nam żyć, mierzący nas swoją miarą, ze wszech miar niesprawiedliwą.
Anita Horowska nazywana bywa niekiedy „nadworną fotografką Północy”. Od wielu lat przemierza z aparatem krainy Svalbardu, Islandii i Laponii w nadziei, iż to właśnie kobiece oko potrafi dostrzec najprawdziwsze oblicze surowej Królowej, jaką jest Północ.
można podpalić świat, lub dążąc do jasności rozświetlić własny, osobisty, choć przecież nie osobny, łączący pozorną kruchość misternych form piaskowych zamków z odwagą oswajania bliskości patologicznych drapieżców. Wioletta Ciesielska konsekwentnie opowiada się za prawdą.
Programowy outsider, choć można podejrzewać także cichy rewolucjonista, zamachowiec, który za pomocą skonstruowanej z zegarmistrzowską precyzją machiny słów próbuje rozsadzić mury od lat narastające.. w nas samych.
Pyk, czas mija… Mija nas, efemerycznie, przejściowo, ulotnie, jak napisano o prozatorskich miniaturach Rafała T. Czachorowskiego. Ale czy w krótkim czasie, jaki dano nam — globalnym Jętkom, warto przejmować się takimi rzeczami? Zwinne kawałki prozy, jak siatka na owady, bo przecież tak najłatwiej usidla się Jętki.