Zwolennicy spiskowych teorii nie wierzą w zbiegi okoliczności. Rycina struktury kryształu ukazana na okładce książki przywodzi na myśl drapacze chmur. Czyżby współczesnej nam Sodomy? To prawdopodobne. Z Sodomy do Gomory jedzie się tramwajem, jak zauważa Marcin Świetlicki.
Na olbrzymią popularność książki Vance’a składa się kilka czynników. Doskonale wpisuje się w swój czas. Jednak Vance nie pretenduje do miana nowego Steinbecka.
Mówimy o dewaluacji słów, galopującej ich hiperinflacji. O kolorowym nagłówku — aktorka pokazała majtki! Choć dopiero na trzeciej, zapełnionej reklamami stronie okaże się, że wcale nie. Być może w ogóle ich nie nosi. Aktorek jest wiele, a jeszcze więcej nas, anonimowych czytelników newsów, których to jakoś dziwnie obchodzi.
Sprawcy mieli wspólny motyw! — tak zapewne rozpoczynałby się policyjny raport, dotyczący okoliczności powstania obu powieści.
Własnej śmierci nie da się schrzanić — mówił Kaczkowski w jednym z ostatnich wywiadów. Nie schrzanił. Śmierć, którą zawsze chciał zaśmiać i wykpić — w końcu oszukał, pozostawiając książki, wywiady, kazania.
Wydany w 1968 roku zbiór kanadyjskiej pisarki był jej literackim debiutem. Krytyka, ale przede wszystkim czytelnicy od razu zwrócili uwagę na świetny warsztat i spójność tomu, oszczędny lecz po mistrzowsku opisujący język.
To właśnie o kondycji współczesnego społeczeństwa Zachodu traktuje powieść najbardziej poczytnego obecnie francuskiego pisarza Michela Houellebecqa.
Szymon Kantorski — poeta rocznik 69. Mieszka w Poznaniu. Bywa chimeryczny. Lubi czasami wyjść do sklepu po papierosy i wrócić za parę lat.
można podpalić świat, lub dążąc do jasności rozświetlić własny, osobisty, choć przecież nie osobny, łączący pozorną kruchość misternych form piaskowych zamków z odwagą oswajania bliskości patologicznych drapieżców. Wioletta Ciesielska konsekwentnie opowiada się za prawdą.
Programowy outsider, choć można podejrzewać także cichy rewolucjonista, zamachowiec, który za pomocą skonstruowanej z zegarmistrzowską precyzją machiny słów próbuje rozsadzić mury od lat narastające.. w nas samych.
Pyk, czas mija… Mija nas, efemerycznie, przejściowo, ulotnie, jak napisano o prozatorskich miniaturach Rafała T. Czachorowskiego. Ale czy w krótkim czasie, jaki dano nam — globalnym Jętkom, warto przejmować się takimi rzeczami? Zwinne kawałki prozy, jak siatka na owady, bo przecież tak najłatwiej usidla się Jętki.
Poetka, eseistka, pianistka, performerka. W swych najnowszych tekstach zabiera nas do krainy zamętu, nikczemności, dusznych z pożądania toalet i coraz bardziej dojmującej, totalnej kontroli.
