Pierwsza reklama telewizyjna została wyemitowana w 1955 roku. Trwała 70 sekund i zachwalała zalety pasty do zębów marki Gibbs SR. Upłynęło kilkadziesiąt lat i to, co jest emitowane przez współczesne stacje telewizyjne, można by porównać do ataku bronią chemiczną bez wypowiedzenia wojny.
“Złodziej snów” to intrygująca powieść, która wywarła na mnie oszałamiające wrażenie — pisze recenzentka i blogerka Karolina Gozdalik. To już trzecia, ambitna pozycja literacka w dorobku tego utalentowanego autora, porównywalnego wrażliwością pisarską do Witolda Gombrowicza.
Zupełnie odmieniony, jakby uwikłany w życie po życiu, zacząłem przebijać się przez meandry literackiej rzeczywistości, podporządkowując życie poezji. Głównym tematem mojej twórczości jest opisywanie rzeczywistości oraz poszukiwanie sensu ludzkiej egzystencji. To jest emocjonalna spowiedź.
Samouk z artystycznej rodziny, bez akademickiego doświadczenia w malarstwie, porzuca swój zawód i postanawia zostać artystą malarzem. Po siedmiu latach jego obrazy zostają wystawione w galeriach w Chinach i USA.
Przez ponad trzy lata mieszkałem w Boliwii, kraju koki — pisze w swojej książce Łukasz Czeszumski, który w temacie karteli i wojny narkotykowej jest bez wątpienia najlepiej poinformowanym dziennikarzem w Polsce.
O tym, że Picasso w pewnym okresie malował wszystkie obrazy na niebiesko, bo stać go było tylko na niebieską farbę, wiedzą nieliczni. Marek Jastrząb, to chodząca Wikipedia i dostarczyciel świeżej dawki fascynujących, zakulisowych informacji ze świata wielkiej sztuki i literatury. O tym twoje dzieci nie uczą się w szkole.
Odkrywanie sekretów geniuszu wielkich pisarzy — takich jak Proust czy Balzak — musi być dla każdego zdolnego felietonisty intelektualną rozkoszą. Marek Jastrząb jest bardzo dobrym felietonistą i po raz kolejny nie zawodzi swoich czytelników. Erudycja i dowcip najwyższej próby.
Zawodowo sporo mówi i pisze. Pozazawodowo do przeczytania w Helikopterze i Obszarach Przepisanych, do posłuchania w gronie najbliższych i bliskich oraz, z rzadka, na ubitej ziemi turniejów literackich w poetocentrycznej republice. Z przyjemnością odświeżyłby sobie filmy z Chaplinem.
Wiersze są tylko odskocznią, bo żyjemy pomiędzy wyrazami, w międzysłowie własnych zdań. Koło ratunkowe: nie wystarczy pokochać, trzeba jeszcze umieć wziąć tę miłość w ręce i przenieść ją przez całe życie. Między lecz a nie? Nakładem weny. Świat wydany przez ręce głupców.
Nikt przed nim nie pisał w ten sposób reportaży. W takim stopniu nie wchodził w skórę rozmówcy — to o Ryszardzie Kapuścińskim. Jest też o legendarnej powieści “Lot nad kukułczym gniazdem”. Jest to, za co lubimy “felietonizowanie”, uprawiane przez Marka Jastrzębia.
Zwolennicy spiskowych teorii nie wierzą w zbiegi okoliczności. Rycina struktury kryształu ukazana na okładce książki przywodzi na myśl drapacze chmur. Czyżby współczesnej nam Sodomy? To prawdopodobne. Z Sodomy do Gomory jedzie się tramwajem, jak zauważa Marcin Świetlicki.
Skupiła jak w soczewce większość naszych polskich przywar. Powstał obraz Polski B. — pisze w swoim debiutanckim poście o filmie “Twarz” Szumowskiej. Wszystkie najważniejsze polskie i zagraniczne filmy ostatnich miesięcy zostały przez Agnieszkę przejrzane, omówione i ocenione.
Wycina mnie. Samochód wchodzi w zakręt przy osiemdziesięciu na godzinę, a ja nie widzę problemu. Wszystko zależy od niedbałego ruchu ręką. Wszystko zależy ode mnie. Albo taki autobus. Ma krótszy ryj i często do końca nie wiadomo, czy się wyrobi. Wszystko zależy od leniwego ruchu ręki kierowcy. Nie zależy. W każdym razie coraz rzadziej.
Wczesne wyciąganie wniosków bywa błędem, podobnie jak uleganie pierwszym wrażeniom. Sprzeczność może okazać się tylko pozornym paradoksem, gdy znajdziemy mechanizm tłumaczący tę pełną realności iluzję. Paradoksy dostrzegamy zazwyczaj na styku różnych odniesień jakby tego samego.
Ulice Warszawy bywają szare i bywają kolorowe. To, co kolorowe nie zawsze jest w dobrym guście. Ulice Warszawy bywają śmieszne i bywają straszne.
Nie przez przypadek akurat teraz wypłynęła i jest szeroko dyskutowana idea Bezwarunkowego Dochodu Podstawowego. Wprowadzenie jej w życie zaowocowałoby ni mniej ni więcej, tylko wyzwoleniem się z ukrytego niewolnictwa, w którym żyjemy.
Pyk, czas mija… Mija nas, efemerycznie, przejściowo, ulotnie, jak napisano o prozatorskich miniaturach Rafała T. Czachorowskiego. Ale czy w krótkim czasie, jaki dano nam — globalnym Jętkom, warto przejmować się takimi rzeczami? Zwinne kawałki prozy, jak siatka na owady, bo przecież tak najłatwiej usidla się Jętki.
Była jedną z tych osób, które decydowały o przyznaniu Literackiej Nagrody Nobla. Miejsce w Szwedzkiej Akademii na pewno jej się należało, bo osiągnęła w literaturze wiele. W sensie sławy i pieniędzy. Ja nic nie osiągnąłem. I to zarówno na pierwszej płaszczyźnie, jak i w drugim obszarze.
Polskość jest ogłupiała, jest zwitkiem cierpienia. Tyle razy wytarzana w prochu, przewalcowana, jedna obolałość i rana, nieustanne pośmiewisko i spluwaczka, 10 w skali pogardy, skupiona na łaknieniu jakiegoś słówka pochwały, z czyichś ust.
Długo szukaliśmy z rodzicami tego dźwięku. Ojciec nawet podłogę chciał zrywać, matka przesuwała meble, by tylko mi pomóc i bym przestał płakać, a może też im zależało bym został sławnym harmonistą.
