ZABINSKI | MALARSTWO
ANIMACJA | JOHNSON
ZEITGEIST | FILM
WYWIAD | WOLAŃSKI FA POZNAŃ
REPORTAŻ | BRZEZIŃSKI
ARTYKUŁ | JODKIEWICZ
Z komody, swoimi niebieskimi oczami, spogląda na mnie mały chłopiec, a ja zaciskam powieki i próbuję sobie przypomnieć, kiedy przestał być moim synem. Miał być mądry i dzielny jak biblijny Dawid, bo tak dostał na imię, a teraz może już nie ma go wcale.
Nie sprzedali mi papierosów, bo pani za ladą stwierdziła, że jestem za stary i mogę w każdej chwili umrzeć. Od zawsze paliłem i nie umarłem, to niby dlaczego miałbym umrzeć teraz? Chciałem usiąść na parkowej ławce, żeby popatrzeć na ptaki (…)
Ściganie się to była jego największa miłość, a rodzice tylko drżeli z obawy, że kiedyś zapragnie Formuły 1. Pęd powietrza w otwartym bolidzie i zwycięstwa są bowiem jak narkotyk. Nie można przestać. I Ayrton też nie potrafił.
Są artyści o maratońskim dochodzeniu do mistrzostwa. I są twórcy doskonali już w wieku nieopierzonym. Żył dwadzieścia dziewięć lat. Przemknął przez czas, jak błyskawica. Ledwie zajaśniał, a już ogarnął go mrok.
Noc, zapach lądu. Muzyka. Towot, czuć zgrzyt mechanizmu. Przyspieszam, jest głośniej i nagle dostrzegam wielkie koło, olbrzymie, wysokie, totalne — katedrę diabelskich młynów. Przechodzę pod sznurem żarówek, bileter kłania się w pas
Victor Ficnerski — miał debiutować jako prozaik. Debiutuje jako poeta. Wrócił do Polski i zgrzyta zębami. Próbuje rozkręcić literacki Wrocław i stale się kompromituje. Planuje porzucić poezję. Zbiera na pokój na Patronicie. Ma ambicje opłacać rachunki z literatury.
Normy i zakazy. Przekraczanie granic. Meandry tworzenia. Cielesność i seksualność. Dlaczego artyści wywołują skandale? Dlaczego buntują się przeciwko władzy? Rozmawiamy z Martą Motyl — pisarką i historyczką sztuki.
Mieszka w Portland. Niedawno wyróżniony przez jurorów portalu Flickr nagrodą “20 under 20”, młody Amerykanim z łatwością uwodzi odbiorców świetnie skomponowanymi i wykonanymi fotografiami symbolicznych postaci ludzkich z pogranicza jawy i snu.
Gdy Ukraińska delegacja przyjechała do Polski, ktoś zwrócił uwagę, że syn ówczesnego premiera Tuska jedzie do pracy tramwajem. Nie mogli uwierzyć, że taka bieda u nas panuje… Albo, że robimy to na pokaz.
Oto nowy ład społeczny. Nieśmiertelny, Użyteczny i Odpad. Wszyscy są od siebie zależni, ale to najsilniejsi trzymają władzę i stanowią o porządku, reszta to sługusy systemu. Kobiety — wraz z towarzyszącymi im mężczyznami i dziećmi obojga płci — należą do kasty Zapomnianych.
![MAREK JASTRZĄB [proza]](https://www.eprawda.pl/wp-content/uploads/2021/10/jastrzab.jpg)
Proza dla smakoszy stylu retro. Dziadek „Jak mu było” i narrator, tak przesiąknięci sobą nawzajem, że zdają się jedną osobą. Przemieleni i wypluci przez system, odpady ludzkości z numerem ewidencyjnym, który dla innych zawsze znaczył więcej, niż oni sami.
Ebru Yildiz ma coś, czego nie mają jej konkurenci w branży portretów muzycznych. Ma “nowe oczy”. To świeżość spojrzenia. To sugestywna surowość i brak sztucznego blichtru. Nazwijmy to talentem. Muzycy nie znoszą się fotografować, a ona ich otwiera.
Jest prozaikiem. Mieszka w Lipsku. Po eksperymentowaniu z dykcją wraca do prostej frazy. Prosto z mostu i prawdopodobnie zbyt dużo Bukowskiego. Skłoty, szare myszki i wizje śmierci, które odmieniają życie.
W 2003 roku podczas mycia naczyć w kuchni, zauważył parę nastolatków wskakujacych na gapę do pociągu towarowego. Postanowił zrobić to samo co oni — wskoczyć do pociągu z Polaroidem SX-70 w dłoni.
Co znaczy Fastwalkers? Nazwa wywodzi się z agencji rządowych. Tak analitycy z CIA i Pentagonu nazywają niezidentyfikowane obiekty latające, które zdolne są
do manewrowania w powietrzu z niesłychaną prędkością i zwrotnością.
![MICHAŁ POSMYKIEWICZ Ostatni dzień [proza]](https://www.eprawda.pl/wp-content/uploads/2021/07/Posmykiewicz.jpg)
Kier polizał rękę swojego pana, jak by chciał odciągnąć go od bolesnych myśli. Siedzieli na dachu biurowca, zajmując miejsce w pierwszym rzędzie, by obejrzeć spektakl o końcu świata. Kier położył pysk na nogach Wojtka, on odwzajemnił się, kładąc rękę na łbie zwierzęcia.
PROZA | PAWEŁ TROJNACKI
Biegam wzrokiem po twarzach ludzi,
którzy przyszli na pogrzeb
